1970, een groep leeftijdgenoten, allemaal rond de 19 jaar, uit dezelfde woonplaats gingen met de trein naar de kazerne in Amsterdam om gekeurd te worden voor militairendienst.

Ik zag het positief in, met mijn terugkerende rugklachten zouden ze me toch niet kunnen gebruiken. Dat pakte anders uit, de arts die me onderzocht zag geen bezwaren. Maar ik wilde echt niet in dienst.

Het is niet dat ik mijn tactiek echt veranderde, wel werd ik meer bewust en gebruikte alles wat me door de mensen in het keuringstation werd aangereikt.

Eerst iets over mijn houding en uiterlijk, ik had serieus lang haar en liep slungelachtig. Daarbij gedroeg ik me passief, maar zei overal dat ik graag in dienst wilde. Een ‘goede uitstraling’, vond ik zelf.

Toen na het bloed afnemen werd gezegd dat je nog even moest blijven zitten als je je wat duizelig voelde, stond iedereen op Maar ik bleef zitten.

Bij het invullen van een vragenformulier werden op een bord voorbeelden gegeven, we moesten eerst onze naam en geboortedatum invullen. Dat deed ik en vervolgens ging ik naar het formulier staren. Toen mij gevraagd werd waarom ik niet schreef zei ik zo lijzig mogelijk dat ik het niet begreep.

Ik dacht dat mijn aanpak goed werkte, maar ik moest iedere keer gewoon door naar de volgende ronde. Ik begon me zorgen te maken.

Toen we rond half vijf allemaal weg mochten had ik nog steeds geen afwijzing. In de rij bij de deur werd ik apart geroepen, ik vreesde het ergste, maar tot mijn verbazing zei de militair tegen me dat ze me niet konden gebruiken op basis van S5.

In de trein terug waren de andere jongens jaloers op mijn resultaat.

Mij deerde S5 niet, ik wilde toch al nooit postbode worden, of wat voor ambtenaar dan ook.

Arie, 1970